ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਲੈ ਆਵੇ ਉਹ ਆਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਦਿੰਦਾ ਏ ਗ਼ਮ ਸਾਨੂੰ ਜਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਖ਼ੌਰੇ ਕਿਉਂ ਸਮਝੇ ਨ੍ਹੀ ਬੋਲੀ ਪਿਆਰ ਦੀ ਉਹ ,
ਉਮਰ ਬੀਤ ਗਈ ਸਾਡੀ ਸਮਝਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਭੋਲਾ ਸੱਜਣ ਹਾਲ ਦਿਲ ਦਾ ਦੱਸ ਗਿਆ ,
ਗੱਲਾਂ ਹੋਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁਣਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਬੜਾ ਜੀ ਕਰਦੈ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ,
ਪਰ ਸੰਗ ਜਾਈਦੈ ਬੁਲਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਦਰਦ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ'ਚ,
ਖ਼ੁਦ ਰੋ ਪਿਆ ਮੈਨੂੰ ਵਰਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ | |
ਨਜ਼ੀਲਾ ਸੌ ਵਾਰੀ ਚੇਤੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਤੂੰ ਦੇਰ ਨਾਂ ਲਾਈ ਭੁਲਾਵਣ ਲੱਗਿਆਂ ||
ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦੁਖੜੇ ਫੋਲਾਂਗੇ |
ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਦਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਵੀ ਪਰਤਾਂ ਖੋਲ੍ਹਾਂਗੇ |
ਜੇ ਸਹਿ ਨਾਂ ਸਕੇ ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਚੰਦਰੇਂ ਦਰਦਾਂ ਨੂੰ,
ਤਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਗੋਦੀ ਚ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਰੋ ਲਾਂਗੇ |
ਕਿੱਥੋਂ ਦੱਸ ਹੋਣੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਮਾੜੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ,
ਜੋ ਵੀ ਦੱਸਣਾ ਹੋਇਆ ਬੜਾ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਬੋਲਾਂਗੇ |
ਨਾਂ ਉਹ ਦਿਨ ਰਹੇ ਨੇ , ਨਾਂ ਇਹ ਦਿਨ ਰਹਿਣੇ ਨੇ ,
ਫੇਰ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਮਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰ ਅੱਥਰੂ ਡੋਲ੍ਹਾਂਗੇ |
ਇਹ ਤਾਂ ਹੋ ਨੀ ਸਕਦਾ ਕਿ ਸੱਖਣੇ ਹਾਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਤੋਂ ,
ਅੱਜ ਬਹਿ ਕੇ ਆਪਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚੋਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਟੋਲਾਂਗੇ |
ਜਦ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰੇ, ਆ ਜਾਵੀਂ ਦਿਲ ਦੇ ਮਕਾਨ'ਚ,
ਹੋ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਨਜ਼ੀਲਾ ਤੇਰੇ ਲਈ ਬੂਹੇ ਢੋ ਲਾਂਗੇ |
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਿੱਥੋਂ ਤੋਂ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਆਈ ਮੈਨੂੰ,
ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਮੈਂ |
ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਹਾਂ ਟਾਹਣੀ ਦੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗ,
ਜ਼ੋਰ ਲਾਕੇ ਵੀ ਫਿਰ ਜੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਮੈਂ |
ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹਾਂ ਮਾਂ ਤੋਂ,
ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਤੋਂ ਥੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਮੈਂ |
ਬਹੁਤ ਚੀਜਾਂ ਨੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀਆਂ ਪਰ,
ਭੁੱਲ ਘਰ ਦਾ ਗੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਮੈਂ |
ਸਬਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਏ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ,
ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਕਰ ਬੁੜ-ਬੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਮੈਂ |
